Bu bir vazgeçişin öyküsü, önemsizleştirdiğin bir adamın önemi yüksek hiç bitmeyecekmiş gibi sonsuz hissettiklerinin sonlu hale gelmesinin öyküsü.

Senin hissetmediğini hissederek yada hissettiğinin onlarca katını hissederek senden vazgeçmek, ölüm döşeğindeki annesinin daha fazla acı çekmesin diye bir an önce ölmesini isteyen çocuğun vazgeçmesi gibi…

Senden, seni sevmekten vazgeçiş, karnın ağrıyıncaya kadar gülerken bir anda yürek yarasından,göğsündeki yangından dolayı ağlamaya başlamak gibi…

Senden vazgeçiş, bir kedinin yoldan karşı tarafa geçerken hız limitinin üzerindeki bir arabanın altında 9 canından vazgeçmesi gibi…

Senden, seni sevmekten vazgeçiş, çocuk parkında oynayan oğlan çocuğunun salıngaçta sallanmak isterken, salıngaçın zincirlerinin kopup kafa üstü ağzı burnu kan içerisinde düşmesi gibi…

Senden vazgeçiş, yeni yerlerin keşfinin tadına varırken bir anda kaybolarak, heyecanın, can korkusuna, kaygısına dönüşmesi gibi…

Senden, seni sevmekten vazgeçiş, senli geçen onlarca şarkının senli geçen tek bir yasa dönüşmesi gibi…

Senden vazgeçtim, tüm “iyi hisset”tiğim şeyleri bırakarak, kendi kendime tedavi olarak vazgeçtim…

Güle güle…